Verzamelde gedichten

XXXIX

Des hemels sterren zijn zoo hoog,
het opwaart-zien vermoeit het oog;
veel lager blinkt een ster, waar ik

met meer gemak naar blik.

't Is ook mijn schoonste, liefste ster,
al is zij niet zoo hoog, zoo ver;
zij werpt haar' bleeken zilvren schijn

door gindsche raamgordijn.

't Is 't lampje waar zij nevens zit,
waarbij wellicht haar mondje bidt,
terwijl het hoofd een liedje zingt,

en 't hart nog danst en springt.

O, mocht zij mijn geluk-ster zijn,
die sterre, die haar' zilvren schijn
giet op de zoete beeltenis

van die mij alles is!