Verzamelde gedichten

XXXVI

Als Ikarus, van jonge geestdrift dronken,

op wassen vleuglen door de heemlen vloog,

en de aarde reeds in nevelen verzonken

diep onder hem onzichtbaar lag voor 't oog;

naar hooger was alsdan zijn moedig streven,

steeds hooger naar zijn doel, naar de eeuw'ge bron

van licht en vuur, naar d'eeuw'gen haard van leven,

naar d'eeuw'gen glans en d'eeuw'gen gloed, de Zon!

[p. 35]

 

En onvermoeid omhoog geroeid: de kussen

 

der warme Zon verhitten nog zijn bloed;

 

en weinig voelt hij, half bedwelmd, intusschen

 

hoe zijne vleuglen smelten van den gloed;

 

 

 

totdat in eens een gil de onmeetlijkheden

 

doorsnijdt, ontzettend, aaklig, ijselijk;

 

en door de lucht een lichaam naar beneden

 

stort, reeds vóórdat het de aarde raakt, een lijk!

 

 

 

Zoo neem ik ook een stoute vlucht, in droomen,

 

tot haar, die zonne die mijn ziele kwelt... - en

 

zoo voel ik ook mijn' moed, mijn krachten smelten

 

als ik haar nader ben gekomen.