Uit het studentenleven en andere gedichten

[p. 160]

Nazang.

aan k.v., in antwoord op zijnen berijmden gelukwensch.

Wanneer uw bode met uwen wensch

bij mij is aangekomen,

daar heeft mijn Pegasus met vreugd

zijn vluggen rid vernomen.

Het arme beest, reeds lang op stal,

begon te stampen en steigeren.

Hij wilde eens uit, hij moest eens uit:

'k kon hem dat genoegen niet weigeren.

[p. 161]

 

Vriend Karel, ik wenschte met u vooruit

 

de toekomst binnen te rijden:

 

maar vruchtlooze moeite, mijn paard is maar

 

te huis in vervlogene tijden.

 

 

 

Terug dan naar de banken nog eens,

 

zoo menige erinringen wenken...

 

Hoe zoet, en helaas! hoe treurig ook

 

de erinringen te overdenken!

 

 

 

'k Heb al de vreugden en al 't gejool

 

van 't studentenleven genoten;

 

en ach, ik heb mij soms vermaakt,

 

maar 'k heb mij meest verdroten.

 

 

 

Het lied weêrklonk uit ons kelen luid

 

tot wij waren heesch gezongen,

 

wij klopten op de tafels daarbij,

 

dat de glazen omhooge sprongen.

 

 

 

Laat bleven wij uit en gingen naar bed

 

soms lachend en weltevreden.

 

Laat stonden we op: hoe vaak heeft ons hoofd

 

voor 't geluk van gistren geleden!

 

 

[p. 162]

 

Wij maakten schulden, helaas, die wij

 

zeer moeilijk konden betalen;

 

en 't was dan nog met geld, dat wij weêr

 

bij anderen moesten halen.

 

 

 

Ook eedler genoegens hadden wij:

 

heil u, o Vlaamschgezindheid!

 

mijn liefste warmste jongelingsdroom!

 

de heilige waan mijner kindschheid!

 

 

 

Voor taal en volk! het zal wel gaan!

 

wie zou ons wederstreven?

 

Zoo sprak wel meer dan éen, die laf

 

de vaan reeds heeft begeven...

 

 

 

Maar zie, na vier examens, daar kwam

 

het vijfde en laatste examen,

 

en werd ik eindlijk gepromoveerd

 

tot doctor der rechten. Amen!

 

 

 

Alzoo heeft alles zijnen tijd!

 

Vriend Karel, een ander leven

 

moet nu beginnen: hoe zal het zijn?

 

Wie kan het antwoord geven?

 

 

[p. 163]

 

Ik niet; ik hoor alleen eene stem,

 

die wedergalmt op de uwe:

 

t zij mij de voorspoed tegenlach'

 

of de onspoed tegengruwe,

 

 

 

hoe 't ga, waar 't slechts te strijden geldt

 

voor vaderland en vrijheid,

 

voor Vlaandrens heil, voor Neêrlands eer,

 

dáár vindt ge mij in de nabijheid!

 

 

 

Steeds kloppe mij voor waarheid en recht

 

krachtig het bloed in de aderen!

 

Steeds gloeie mijn haat voor priesterdwang,

 

voor valschaards en voor verraderen!

 

 

 

Eén' meester wil ik dienen: den Plicht!...

 

En mocht in 't glibberig leven

 

mijn voet eens wankelen, zij mij dan

 

der vriendschap steun gegeven!