Uit het studentenleven en andere gedichten

[p. 152]

Hulpeloos.

Er zegt mij iets: ‘Zij mint u nooit,

't is weêr een vruchtloos hopen!

Komaan! dien liefdedroom verstrooid!

die liefdevlam - verzopen!

Zij mint u nooit! zucht daarom niet:

de zaak is klaar en zeker,

maar dompel lustig uw verdriet

als voortijds in den beker.’

[p. 153]

 

Ik grijp dus 't glas op nieuw, en 'k vind

 

't vergeten op den bodem:

 

zoo vaak ik u, o wijn, mijn vrind!

 

dien troost verzocht, gij boodt hem...

 

 

 

Maar neen: waar mag uw macht nu zijn,

 

die alles kon verlammen?

 

Is 't een verraad? gij zelf, o wijn,

 

gij stookt de onzaal'ge vlammen!

 

 

 

In plaats dat gij dien droom verjaagt,

 

dat beeld, dat mij verovert, -

 

dat beeld, hoe komt het toch, ik vraag 't,

 

dat gij 't nog schooner toovert?

 

 

 

Ach! zijn vermogen heeft, als mij,

 

ook u dan overwonnen!

 

Ook gij zijt nu zijn slaaf, ook gij!

 

Helaas, wat nu begonnen?