Uit het studentenleven en andere gedichten

[p. 62]

Op stap!

Op stap, jong volk, op stap, op stap,

de Dood maakt breede schreden;

welaan dan, gaan wij nog zoo rap,

als wij het tot nu deden!

Op stap, in dicht gelid, en doet

de baan van 't lied weêrgalmen; -

een krachtig lied geeft nieuwen moed,

en de echo spelt ons palmen.

Vooruit, op stap, al zijn wij kleen

van krachten en getallen,

[p. 63]

 

al is er reeds zoo menigeen

 

op weg ter neêr gevallen.

 

Op stap, jong volk, en onvermoeid,

 

en geen geduld verloren: -

 

een enkel vlokje sneeuw, dat groeit

 

al rollend tot een' toren.

 

 

 

Op stap en haastig! - want de Dood

 

komt sneller op ons hielen;

 

ziet haar verwoesting aan, hoe groot!

 

ziet toch haar al-vernielen!

 

En spoeden we ons uit haar gebied

 

naar gindsche wijde dreven,

 

waar zij geen' toegang meer geniet: -

 

het land van 't eeuwig leven!

 

 

 

Die Dood is alles wat bestaat

 

in d'aakligsten der tijden:

 

heet dweepend priester of soldaat,

 

ellende en schande en lijden; -

 

en 't land, waar 't eeuwig leven gloort,

 

het land van heil en vrede,

 

is 't rijk, alwaar door 't vrije woord

 

regeert de vrije Rede!

 

 

[p. 64]

 

Vooruit! op stap! - O poëzij,

 

kom gij de trommels roeren,

 

en zing een krachtig lied er bij

 

om harten te vervoeren;

 

en streven we allen als één man,

 

door duizend hinderpalen,

 

tot waar geen dwang meer heerschen kan,

 

geen Dood ons meer kan halen.