Uit het studentenleven en andere gedichten

[p. 35]

Wandeling.

Naar buiten, sa, naar buiten!   men stikt hier in de stad!
gevold de kalabasflesch!   den wandelstok gevat!
verzaden we aan lucht en ruimte   ons zinnen, wel te moè!
en waaie de frissche koelte   aan 't hart nieuw leven toe!

Hoe rusten de oogen lustig   op 't groene grastapijt!
hoe geurt en glinstert de boekweit   en 't koolzaad wijd en zijd!
hoe wiegt en ruischt de golving   van 't blonde korenmeer!
hoe zalvend gieten de boomen   hun lange schaduwen neêr!

De kronklende vonklende Schelde;   de we, î die een weelde ontvouwt
van witte en gele bloemen,   van sterren van zilver en goud;
de koeien die daar loeien,   door 't malsche gras verspreid;
en 't blij geschal der vooglen: -   o, welk een zaligheid!

[p. 36]

 

En ginder, zie! verheft zich   de lachende heuvelenkrans,

 

wellustig zijn kruinen badend   in gouden zonneglans;

 

op elke kruin een toren   van witte huisjes omringd: -

 

o, wie beschrijft dien luister?   wie, die dien vrede bezingt?

 

 

 

Hoe tiert hier alles op aarde!   hoe siert de lente den grond!

 

hoe vloeien de zangen der vooglen,   hoe bloeien de bloemen in 't rond!

 

hoe wiegelt de blonde Schelde,   al murmlend, langs haar' zoom!

 

hoe spiegelt de lachende zonne   haar stralend hoofd in den stroom!

 

 

 

Hoe speelt het koeltje, hoe kweelt daar   de leeuwrik die vliegt naar omhoog!

 

hoe streelt 't wit madeliefje   op 't groene fluweel het oog!

 

hoe pronken de dartele vlinders,   hoe ronken de bieën alom!

 

de schepping is één luister,   één jubel, één feestgebrom!

 

 

 

De harten omhoog, o vrienden!   vol zachte poëzij!

 

Hoe heerlijk toch is de vlakte!   hoe schoon de heuvelenrij!

 

En ach, hoe jammer dat er,   te midden van al die pracht,

 

ook vlaamsche boeren wassen,   dat treurig kroost der nacht!