Verzamelde gedichten

[p. 304]

Gottfried Benn: Palau

‘Rood is de avond op het eiland van Palau
en de schaduwen zinken’ -
Zing, ook uit de kelken der vrouw
kan men nog drinken,
doodsvogels schreeuwen,
doodsklokken tikken het uur,
welhaast komt voor alle eeuwen
nacht en lemuur.

Heet rif. Eucalyptus. Zon.
Palmen verdorden,
wat zich nog staand houden kon
wil ook verworden
tot onvaste vormendood,
tot leegte vergleeën,
diep in de scheppingsschoot
van schemerzeeën.

Rood is de avond op het eiland van Palau
en in schaduwduister
rijst opstijgend uit schemer en dauw:
‘Nimmer en altijd,’ gefluister;
al' doden der weerld zijn alleen
overwaadplekken, veerponten,
zelfs om uw geboorten heen
staan nog vreemde' in de rondte -

Eens met het offervet
op het pijnhout te ruste
drijft er uw vlammenbed
als wijn naar de kusten,
opstaapling van megalieten,

[p. 305]

 

graven en zuilentooi,

 

Thors hamer de lucht doorschietend,

 

den Azen ten prooi -

 

 

 

Gelijk de goden vergaan

 

en de grote caesaren,

 

die aan het hoofd van Zeus

 

ontrezen waren -

 

zing, zwaait de wereld zich uit

 

in vreemdste sprong, en

 

smaakt lang reeds Charons duit

 

ons onder de tongen -

 

 

 

Paring. Inktvissen, koraalwouden,

 

de zee zwelt aan,

 

wat nog zweeft en stand kan houden

 

wil ook vergaan,

 

rood is de avond op het eiland van Palau,

 

eucalyptusgloed

 

duidt in runen uit schemer en dauw:

 

Nooit en voorgoed.