Verzamelde gedichten

[p. 292]

Iwan Gilkin: Winter

Bij wat vergeten kwelling kom 'k opnieuw te lande?
Welke lentlijke luwte smelt het vroegere ijs?
Ik hoor, ik hoor van ver de oudtijdelijke wijs,
'k Herken van liefdes vuur weer het vreeswekkend branden!

De kussen van weleer hebben mijn ziel besmet.
Mijn bittre erinneringen, schrikklijke overblijfsels
Van verboden genot, zijn zwaar van angst en twijfels.
Mijn hart is voor altijd aangetast en ontzet.

Hoe zou van liefde in eenvoud ik de trouw thans weten?
Mijn pril geloof is dood. Ergens in diepe sont
Is 't door het oud verraad lafhartiglijk verdaan.

Gij die te laat komt, teedre wintergentiaan,
Gij zult verdorsten op deze' uitgedroogde grond,
Door wat eens liefde was, als door worme', aangevreten.