Verzamelde gedichten

[p. 293]

Albert Samain: Bloembladen reegnen...

Bloembladen reegnen op de lanen.
De wind buigt de vlam op haar pit.
Mijn ogen nemen je in bezit,
En mijn ogen dorsten naar tranen.

Oud leem, gekneed door smart en wanen,
Wat lust die slechts van lijden leeft
Kwelt dit hart dat de strijd opgeeft?
Bloembladen reegnen op de lanen.

De rozen sterven, elke en alle.
Ik zeg niets, jij beluistert mij
Onder 't bewegeloze haar.

Mijn ziel is moede, liefde is zwaar.
Wat doet toch, lieve, over ons bei
Die wiekslag in de stilte vallen?