Verzamelde gedichten

[p. 230]

Uitvallen

Ik woon met de anderen
Op de westelijke vlakte.
Daar waar de rivier afbuigt
Keek ik opwaarts uit.

Van de melkweg het stuifsel
Sneeuwt mijn ooggrotten dicht;
In dat donkere licht
Hoor ik mijn oren ruisen.

Wanneer niemand het kent
Word ik toegedekt
Met het sneeuwen bed.

Werd ik ineens blind?
Want ik ben weer
Zo pijnloos alleen
In een wereld van wit.

Ik kruip terug
Tot er nog maar is
- Eind of begin -
Deze vrije vlucht

En de geur der warmte
Die doet verwachten
Een wegkantelen
Naar een laatste vallen,

Een uitval. Jaren
Stromen voorbij -
In stilstand doorwaak ik

[p. 231]

 

Hun dreunend heendrijven,

 

Hun vergeefse grijpen

 

Naar mij.

 

 

 

Ik word een ding, ik

 

Word uit het geluid gewist;

 

Mijn adem staat haast stil.

 

 

 

Het wordt donker...

 

Ik tel de seconden

 

Tot waar ik zal uitmonden.