Verzamelde gedichten

[p. 162]

Vergeefse optocht

De paden naar het herfstbos staan te dampen.
De lucht is leeg van vlinders en straaljagers.
Een tak laat druppels in de stilte vallen
Op dorrend blad en 'k hoor de houtduif klagen.

En achter mij, onhoorbaar bijna, hoor ik
De lange rij van mijn verwanten stromplen,
Vaadren en voorvaadren, zij volgen stoorloos:
Gestorvenen, zijn ze eerst voorgoed gestorven

Wanneer ook ik, als laatste, zal verdwijnen
In dit vaalklamme najaar, in de mistige
Kimmen, en ze zijn angstig; mij bereiken
Kunnen ze niet, deze reeds uitgewisten.