Verzamelde gedichten

[p. 163]

De oude man in het voorjaar

De stemmen van de lente lijken zachter
In de open leegte door de storm gelaten.
Geruisloos sluipt de zon achter het dak om
En wordt verdeeld in leegte, bleek en laaiend
En ademend, en legt zich rennend aan het
Gonzend Londens lijntoestel, rust daar even -
Alreeds voorbij - en tuimelt er weer af.
De boerse bloementuintjes in de stralen
Blijven trillende van onschendbaar leven.
Als brede zwammen zacht en zwaar en slap,
Kleurporseleinen breekbare eeuwigheid,
Begonia's, bros versteend uitgespreid.
De verre dorpsgeluiden spieglen vrede,
Van deze wereld niet maar van het hart.
Zo veel van liefde dat zo vele jaren
Mijn borst deed klinken liet haar leeg en leger.
Nu ik onder de bomen stilte vind
Waar ik jaren lang tevergeefs naar wachtte
- De einder krimpt samen tot een kleine kring -
Wellicht dat hier de weg ten einde ging
Langs die al eeuwen eigen boerenhoeven
Naar deze middagsluimer die de droeve
Dromen in dunne loverschemering
Oplost, neerhoudt en vangt. Is dit bevangen
Wegzinken niet een helder onbewust
Aanspoelen aan de blind blinkende kust
Vanwaar geen weerkeer is? Van dolen 't end.
Hier vind ik weer terug de dagen van
Ontwaken, nu uiteindlijk slapen kan
Wie al van de aanvang af deze afloop kent.