Verzamelde gedichten

[p. 143]

Bevrijding

De nacht is over en de kim bevrijd
Van schaduw. Alzijds ligt het land nu wijd
Waar weer de geest zijn moegeworden vlerken
Ontplooien kan naar zijn onmeetlijkheid.

Gij riept om redding en zij kwam maar niet,
Om 's harts verlossing en men hoorde u niet.
Uiteindlijk thans begint het dageraden
En stort jong licht over het oud verschiet.

De wanhoop heeft uw denken murw gekweld.
Uw woord smoorde, in zijn diepste zin ontsteld
Bij 't duizendvoudig kermen uwer makkers -
Nu droogt de zon 't van bloed dampende veld.

Gij hebt aan deze dag maar nauw geloofd:
Teveel zielskracht leek u voorgoed ontroofd
In machtloos dulden, eindeloze jaren;
Toen waande gij haar laatste vonk gedoofd.

Uw zwijgen was vernedering, uw spreken
Vernedering. Waar ook uw ogen keken,
Zij zagen slechts vernedering. En vreugd,
Schoonheid, eer, trots waren spoorloos ontweken.

Waar strakke keten 't zwaarst ons hield omkneld,
Daar blijft voorgoed een litteken, gesteld
Tot een waarschuwing voor ons ganse leven
Nu de verdrukker is terneer geveld.

Het zegt: denkt aan de kinderen, verdorven
In teerste jeugd, de verwanten gestorven,

[p. 144]

 

De liefste vriende' in onschuld afgeslacht;

 

Denkt: ook met hun lot is dees dag verworven.

 

 

 

Eens leefden argeloos we in Hollands hoven;

 

We wisten wel, maar konden niet geloven

 

Wat de mens de mens aandoet. Uit die droom

 

Zijn we opgeschrikt en hem voorgoed te boven.

 

 

 

Maar kennende eens in gruwelijke pijn

 

De uitheemse dwangzucht, zal bewuster zijn

 

Onze vrijheid, nodig als ademhalen:

 

Nooit mag zij, nooit meer veronachtzaamd zijn.

 

 

 

Arm land, onder het slaafse juk gebogen,

 

Geplunderd en verdrukt met sluwe logen,

 

Uw tribulatie is gedaan nu wij

 

Weer vreesloos en naar waarheid spreken mogen.

 

 

 

Lief land, zo lang gemarteld en ontwijd,

 

Geknecht, bestolen, om de tuin geleid,

 

Ondragelijk verminkt, stemloos geschonden -

 

Dit is de dag die ge aldoor hebt verbeid.

 

 

 

Veel tijd zal nodig zijn tegen het zware

 

Leed, achter al de woorden en de jaren,

 

Dat 't in ons blijv' verholen maar niet meer

 

Verhindre 't worden wat wij altijd waren.

 

 

 

Voor goed en onherroepelijk verloren

 

Zo velen, die uw hart had uitverkoren,

 

In pijn en leed versmacht... Maar 't leven gaat

 

Verder, en met uw moed zult gij het schoren.

 

 

 

Gedenkt het leed - maar niet om stil te staan;

 

Gedenkt de schande - maar om voort te gaan

 

Waar de weg open ligt naar een nieuw leven:

[p. 145]

 

De waardigheid van een bevrijd bestaan.

 

 

 

Ernst, trouw en smartlijke herinnering

 

Maakt de bevrijding dieper dan een ding

 

Van vreugde alleen: zij is een vreugde in tranen

 

Die ons kracht geeft, richting en loutering.

 

 

 

Weest dan getroost, nu langer niet het wicht

 

Van 't loodzwaar juk u op de schouders ligt.

 

Al zijn ook velen onderweg bezweken,

 

De verte wacht u in het jonge licht.

 

 

 

Ontwaakt, de nieuwe dag klopt aan uw woning

 

Zo zuiver, zoet en blond als bloemenhoning.

 

Een zelfde woord klinkt door, van huis tot huis,

 

Van mond tot mond: vrijheid is leeds beloning.

 

 

 

Nog hangen nevels maar de dag breekt door;

 

Zijn schijn vloeit sidderend mijn ogen door.

 

Om vandaag loonde het, te blijven leven:

 

Uit poel van smaad het eindelijk trezoor.

 

 

 

Wij zweren trouwelijk: dit nimmermeer!

 

Wat ook ons lot zij, zulk lot nimmermeer.

 

Wij zien elkander in de vochtige ogen

 

En preevlen: nimmermeer, neen nimmermeer.

 

 

 

Opdat wij nooit vergeten, blijft tezamen!

 

Van de bloedoffers eert altijd de namen.

 

Eerst als wij nooit vergeten deze hel

 

Zijn wij haar ganselijk ontkomen. Amen.