Verzamelde gedichten

[p. 142]

Cauchemar

De koude, verslindende nacht:
Een drijvend eiland van pijn
In het onverwrikbaar heelal.

Koolzwart achter sterrenschijn
Het diepe zwijgen dat wacht
Op alles wat sterven zal.

Wat het kind eens kwelde in de droom
Wenkt weer als angstbeeld van spot,
Hier waar het voltooid bestaat;

Wat het buiten zich zag als fantoom,
Was ín hem als toekomst - mij staat
Het gegrift als een masker zo zot:

De zieke grijns van een gnoom
Die, thans geboetseerd door het lot,
Zich wringt uit het hard gelaat.

Brak van dat vergeten kind
Een kreet door de nacht desolaat,
Of was het een vlaag van de wind?

Maar reeds is het uitgedoofd...

In een loden slaap weggedaan,
Verstikt, van mijzelf beroofd,
Stort ik neer in een eindloze mist;

En wat ooit de geest heeft geloofd,
Pijn en lust en al wat ik wist,
Is voorbij en heeft nooit bestaan.