Verzamelde gedichten

[p. 137]

Askese

Cellostreek die in de nacht verstierf,
Donker klagen zonder rust of duur,
Vind nu, dag na dag en uur na uur,
Haar die je hart zocht van dat het dierf.

Echt was 't smachten, niet wat je verwierf,
Koele wijn niet, maar het dorstend vuur.
Draag gemis niet langer als tortuur,
Dit is vrede voor wie altijd zwierf.

In het dorsten zelve ligt de dronk.
In jouw eigen diepe onstilbaarheid
Ligt de liefde die ze nimmer schonk.

Wend je van de waan van ruimte en tijd -
Dénk haar ogen: nooit, neen nooit nog blonk
Stralender daarin haar tederheid.