Verzamelde gedichten

[p. 122]

Mon Repos

I De rentenier spreekt

Waar vlak voor 't kruispunt met de Koningstraat
De Boschlei afbuigt, daar, in 't puntig lijstje
Platanen aan 't gazon verscholen, staat
Mijn klein, barok, paars porselein paleisje.

Mijn nicht van zestig woont met mij. Een meisje
Kon ze nooit houden, doch 't huishouden gaat
Geregeld zo zijn gang: de knecht, ons Gijsje,
Zorgt voor was, schoonmaak, groenten en gebraad.

'k Woon hier al dertig jaar en mag niet klagen;
Brussel heeft iets gezelligs. Maar de dagen
Lijken als droppels water op elkaar.

Nicht is wel lief, maar saai. Als ik ga jagen
Of naar de Club ga, zegt ze niets, 't is waar;
Toch zou 'k me op straat niet graag met Zizi wagen.

[p. 123]

II De nicht spreekt

Dicht bij de dood, maar nog vol vurig leven
Wanneer ik denk aan wat had kunnen zijn,
Slijt ik mijn dagen in vreedzame schijn
Met Neef. Toch doet mij soms zijn zelfzucht beven

Van weerzin: zijn sigaren en zijn wijn
Zijn meer voor hem dan wat ik hem kan geven.
Aan dit moderne Babylon ontheven
Houd ik mijzelf naar ziel en lichaam rein.

'k Vertrouw hem niet: 'k moest elke meid wegsturen.
En Gijs wordt dovig. Dikwijls lig ik uren
Des nachts te luistren wijl de kaarsvlam geelt.

Komt hij dan thuis en laat de badkraan stromen,
Dan slaap ik eindlijk in. Maar in mijn dromen
Zie 'k zijn maîtresse. En ik blijf ongestreeld.

[p. 124]

III Gijsje spreekt

Al dertig jaar ging 'k opendoen als 't belde
Aan zijn voordeur. Nu belt haast niemand meer.
Ik bleef alleen met Juffrouw en Mijnheer
Die dertig jaar zijn flessen wijn natelde

En zijn sigaren - smaad die ik negeer.
Ik doe al 't werk. Als jicht mij niet zo kwelde
Wilde ik wel weg. Maar ik heb noch de gelden
Noch de gezondheid. Dus dat kan niet meer.

Hij 's dwaas, zij erger. Zij kijkt me soms aan,
Zo ijzig, dat 'k mijn hart niet meer voel slaan.
Hoe ik me ook ging aan huis en keuken hechten,

Als 'k aan mijn vrije jeugd denk, en de slechte
Jaren hier, toen mijn oom was doodgegaan,
Zou 'k tot ze ook dood zijn met hen kunnen vechten.

[p. 125]

IV Zizi spreekt

Eens in de veertien dagen komt een oud,
Gepommadeerd en fattrig heertje, haren
Geverfd en snor geverfd, al zeven jaren
Op 't zelfde uur hierheen, warmt aan mij zijn koud,

Mager karkas, en raadt mij aan, te sparen
Al wat hij meebrengt van zilver of goud.
Dan, na een uurtje vrijen, gaat hij gauw 't
Achterpoortje uit. 'k Moet zijn sloffen bewaren.

Zeven jaar, zeven jaar al... En veel praten
Deed hij nog nimmer, of zich ooit verlaten.
Hij is mij vreemd; ik ken hem eiglijk niet.

Ook niet zijn echte naam. Hij is niet kwaad, en
Royaal genoeg. Ik wil hem ook niet haten -
Maar kon hem worgen van louter verdriet.

[p. 126]

V Mon Repos spreekt

Ik ben het huis. In mijn schaduwvertrekken
Bleekt 's ochtends schemer en des avonds daalt
Gedempt licht uit kristal-lustres en draalt
Tot nacht komt, krakend, met houtwormen wekken

Mijn oud-eiken betimmering. Hier rekken
Drie mensen samen hun dof tobben. Dwaalt
Tussen hen om een haat die bindt? Bepaalt
Hun denken de angst, zich in doods slaap te strekken?

Niet eens. Want deze levens zijn al dood
Nog eer ik ze, over een paar jaar, vergeten
Stof, wegspuug uit mijn glimmend paarse wangen.

Dan zijn mijn kamers stiller nog. Een groot
Zwijgen nestelt voorgoed in lege gangen:
't Is, als had niemand ooit van hen geweten.