Verzamelde gedichten

[p. 112]

Rive Gauche

Parijs vannacht ligt ademend in slaap
En heeft een korte vrede zich verworven.
Langs deze kade liep ik ook als knaap -
Maar al mijn jeugdgezellen zijn gestorven.

Nog vloeit de brede en traag geworden stroom
Statig voort onder verschietende lichten.
Een warme voorjaarswind rimpelt hem loom
En doet ze dansen, aantrillen en zwichten.

Na het druk dagrumoer der mensen zonk er
Een stilte over de bruggen en de ka.
De Seine in donker geel en zwart geflonker
Volg ik vermoeid waar 'k langzaam naast haar ga.

Eens dronk ik vurig en met al mijn zinnen
Het leven in van deze machtige stad.
Haar ranke, dartle vrouwen te beminnen
Was mijn geschoolde en felle vlees nooit zat.

Nu loop ik, zonder aandoeningen, weer
Langs de oude kade, jarenlang vermeden.
Hoezeer voorbij en zonder wederkeer
Is het verspild en opgeteerd verleden.

Toch is 't het enig werklijke geweest
In dit bestaan, dat steeds meer droom gaat lijken.
Dof en verdoofd als na een dronken feest
Dwaal 'k door de zelfde nachtelijke wijken.

Linkeroever -: onveranderd kwartier
Van hellende gevels in smalle straten

[p. 113]

 

Waaraan de eenzaamheid der grote rivier

 

Haar ingekeerde weemoed heeft gelaten.

 

 

 

Hier klinkt mijn stap, als toen, in 't zwijgend lege

 

Halfduister, en ik denk: die tussentijd

 

Heeft zich mijn leven afgespeeld. Verzwegen,

 

Vergeten is het eindelijk bevrijd...

 

 

 

En 'k denk aan jou die mij bent voorgegaan

 

En nader mij was dan één mens kon wezen,

 

Van onze smartelijke strijd ontdaan

 

En tot een eeuwig niet-meer-zijn genezen.

 

 

 

Ondergegaan in worsteling zo wreed

 

Dat geen gefluisterd woord het uit kan zeggen,

 

Liet je me alleen. En zinloos verder weet

 

Ik nu de weg die nog is af te leggen.

 

 

 

In 't rotsig bergland waar je woonde als kind

 

Dolf men je graf dat nooit mijn ogen zagen;

 

Maar vannacht komt deze eendre voorjaarswind

 

Misschien over die kleine plek heen vlagen.

 

 

 

En even huiver ik: waarheen getogen

 

Is 't leven dat, met elke harteslag

 

Verder voorbij, voorgoed me ontgaat? Mijn ogen

 

Branden opeens van tranen. Het wordt dag.