Verzamelde gedichten

[p. 111]

Sonnet aan Anthea

Voor het k.b. en B.

Anthea was wel zacht - zo was ons hopen -
En waar zij trad ontploken vreemde dromen.
Rustig is zij op onze weg gekomen.
Wij hebben altijd blind door willen lopen

Achter haar aan. Toen vonden wij ons wezen
Omhoog gevoerd over het lange wachten.
Op 't pril aanritselen van de eerste vrezen
Dansten er demons in de grelle nachten.

Wij zijn geluk en rust allang ontwend.
Al wat rest is dat wij toch nimmer knielden
In ernst voor deze veel te vele schoten.

Nu kwam het kruid vertrouwen opgeschoten,
De wrok omrankende die hels vernielde
Eigenwaan op 't gebied van sentiment.