Verzamelde gedichten

[p. 110]

Het ontoereikend hart

Moeheid te zwaar rechtvaardigt het vergeten niet
- Want even leeft het leven maar elk ogenblik -
Van elk bed, elke kamer, elke vrouw, elk lied,
Het leed, moordend gekweekt, toegebracht eeuwiglijk,

Eeuwiglijk ondergaan. Blijf indachtig de schuld
Aan zoveel schoons vernield - verzacht slechts in de spijt,
Bliksemverblindend door tijds perspectief onthuld,
Om wat gelijklijk 't zelf verwoeste in zich beschreit.

Voorbij, voorbij, voorbij... Tot machteloos gekreun
Verstilt het inzicht dat dubbel zichzelf ontstelt:
Wat de ziel heeft verpeeld zonder haar laatste steun,
Wat zij (willens? gedreven?) andren heeft gekweld.

De nacht, regendoorruist, plechtig luidt allen uit
Die 't oud en vol verleden bevolken met smart.
Wezenloos onbeweeglijk gloort voor kamerruit
Leeg stadsschijnsel. Het kaatst het ontoereikend hart.