Verzamelde gedichten

[p. 107]

Avondlijk tweegesprek tussen de dichter en de harmonika

Uitgezweken, weggebleekt
En tot vaalheid afgeslonken
Is de late dag verzonken
In een giftig niets dat breekt.

Neergedaan tot schandlijk grauw
Bukt het vaag plantsoen te loeren,
Achter stoffige contouren
Kermt het als een zieke vrouw.

Dat is de harmonika
Die schijnt dreinend na te pleiten
En hardnekkig slaagt mij bij te
Blijven als ik verder ga.

‘Doe niet zo pathetisch, zwijg!
Ik ben heus nog niets vergeten
Die hier thans met afgemeten
Stappen langs u henen tijg:

Zij was jong en ik een kind
Levend van gedroomde daden.
Tot haar minnespel beraden
Vond ik wat ik nooit meer vind.

't Was die kermis in Chalon
- O, de geur der hippodromen! -
Toen voor 't eerst zij is gekomen
In haar witte nachtjapon...

Manen dreven traag voorbij
Millioener sterren tochten.

[p. 108]

 

Saam op mythische gedrochten

 

Door het nachtruim reden wij.

 

 

 

't Is geweest en afgedaan

 

En elkaar allang vergeven,

 

En daartussen ligt een leven

 

En het is voorgoed vergaan.

 

 

 

Weg dan met die weke wijs!

 

Ben ik niet een daagjen ouder,

 

Harder, rustiger en kouder?

 

Word ik niet al aardig grijs?

 

 

 

Wat geweest is, is geweest.

 

'k Wil hieraan nu niet meer denken.

 

Ik laat mij niet door u wenken

 

Tot dit temerige feest.

 

 

 

't Schrijnt nog maar ter nauwer nood.

 

Laat mijn rust mij, om te trachten

 

Onverschillig af te wachten

 

Die engros kleptomaan Dood.’

 

 

 

‘- Altijd, altijd kom ik weer.

 

Altijd heb 'k u iets te vragen.

 

Gij vindt, vluchtend, toch behagen

 

In die stage wederkeer.

 

 

 

Loop maar: mij ontkomt ge niet.

 

Veel gewonnen, meer verloren!

 

Waarom wilt ge uzelf niet horen

 

In het drenzen van mijn lied?

 

 

 

Was zij jong? Waart gij een kind?

 

Waarlijk! laat ons haar betreuren:

 

Sterrengruis en kermisgeuren

[p. 109]

 

Vlagen met de zomerwind.

 

 

 

Hoor mijn langgerekt akkoord...

 

n die heugnis, leer ervaren,

 

Eeuwig leeft wat even maar een

 

Grond van u heeft aangeboord.’

 

 

 

Uit een duister niets dat breekt

 

Vaag uit de plantsoen-contouren

 

Kermend en bezwerend roeren

 

Klanken zich, vervaald, verbleekt;

 

 

 

Volgen mij hardnekkig na,

 

Vragen, dringen, roepen, zeuren;

 

Vals deunt blijheid door dit treuren.

 

- Speelt niet meer, harmonika!