Verzamelde gedichten

[p. 93]

Aantekeningen over een gestorvene

Een bruidloos en een zoonloos man;
En van zijn dagen weet niemand meer. -
Hij was geboren in dit land
Maar zijn eigen volk kwam eens van ver.
En zijn hart groeide in dit land,
En daarin groeide wanhoop mee,
En wat hij bouwde werd vernield
Door ingeschapen wee,
Nog voor hij het als zijn eigen hield.
Toen viel een schaduw over alles wat hij zag,
En keerde hij zich langzaam van de dingen af.
De bomen in zijn tuin hadden hun kroon verloren
Die fonkelgroen voorheen prijkte in de zomerzon.
Ze stonden bladerloos boven een vaal gazon,
En 's nachts kon hij hun windbewogen klagen horen.
Dan lag hij stil te luisteren naar wat hij als kind had geloofd,
Als wie een late gloed nog speurt in vuur dat is gedoofd.
Nooit zag hij de vervulling van het verleden;
Nooit was hij tot aanvaarden bereid:
Beschouwen van gedroomde mogelijkheden
Bleef voor hem de enige werkelijkheid.
Zo is het allengs leger om hem heen geworden,
En niemand wist hoe stil het was onder zijn schaarse woorden.
Met niets had hij meer de verwantschap
Die argeloos leven doet;
Hij liep vreemd in het Hollandse landschap
Met zijn Oosters bloed.
En zijn tred werd trager en soms bleef hij staan,
Uitturende over wat voor hem lag,
Alsof de vrijheid die hij dikwijls had verwacht
Nog plotseling komende zijn leven slaken zou van alle zwaarte.
Niets kwam. Dan is hij verder weer gegaan,

[p. 94]

 

En zonder rust.

 

Hij heeft de zon zien op- en ondergaan

 

Gevat in amberen gloed van wolkgevaarten;

 

Hij leefde vrezig spiedende in de dag,

 

En zonder rust.

 

Tot, eindelijk, hem de wereld heeft begeven

 

En hij zijn ogen, eindelijk, heeft dichtgedaan.

 

Als geurende boeketten, zo is thans vergaan

 

Dit tedere leven.

 

Eens, toen hij kind was, had hij moed en macht en zekerheid

 

Dat eenmaal alles anders zijn en duren zou.

 

Maar nu is enkel nog rondom zijn naam gebleven

 

Veel bitterheid, en meer vergetelheid,

 

En, even,

 

Een weinig rouw.