Verzamelde gedichten

[p. 95]

Hypothese

Voor wie doodgaan ten volle kon beseffen
Ware alleenzijn wat dan het diepste dreigt.
Terwijl nog 't lijf reutelend naar adem hijgt
Komt eenzaamheid ondenkbaar 't denken treffen.

De liefste, naaste, zal troostend opheffen
Ons weerloos hoofd, ze wist het zweet en nijgt
Vergeefse goedheid naar 't klam bed - toch zwijgt
Al-om verlatenheid bleekzwart en effen:

Zwijgender dan te kennen voor ons vragen,
Groter dan enig mensehart kan dragen,
Verslindend, hardnekkig en onweerstaanbaar.

In 't laatste rochelen, niet meer verstaanbaar,
Smoort geen wanhoop om 's levens eeuwig heen zijn,
Maar angst, angst, angst om 't mateloos alleenzijn.