Verzamelde gedichten

[p. 90]

Duinwandeling

Koel is de avond geborgen in het licht
Dat glinsterend aan het gladde eikeloof ligt
(Zo klaar, dat men het bijwijlen houden kan
Voor witte kreukelige kelken van
Bloemen), gescheiden van me als achter glas,
Verstorvener dan het een jaar geleden was.
Ik weet, ik weet: hier zal ik niet meer wonen.
Kleine konijnen wijken voor mijn lome
Tred, hobbelend zonder haast het hakhout in,
Terzijde van de dennen, aan het begin
Van de woeste duinpan. Zeer langzaam stoot,
(Het wordt duister), een geelgeverfde maan, en groot,
Zichzelf de wereld af, naar de terneer
Welvende lucht. Hier zal ik niet wonen meer.
Hier eindigt het pad. De tocht is volbracht.

- Aldus, veel ouder dan een jaar geleden,
Verhef je boven de toevalligheden
Van het landschap en de gegevens van de nacht.