Verzamelde gedichten

[p. 86]

Rekenschap

O hoe deerlijk gekwetst, achter het hoge
Voorhoofd, het doffe en al te snelle denken,
Onafgemaakt en richtingloos verhavend,
Dat de wenkbrauwe' in op- en neergang houdt,
En niet kan doorbreken in blikloze ogen,
De in hun kassen diep verdokene,
Maar somtijds worden ze even van een ver,
Vaag vuur doorlicht; moeheid en twijfel zijn
Dat niet alleen, en ongeloof, die haar
Stem doen verstikken tot een ingehouden
Glansloze toon, gebroken en versmoord;
En wat doet dan de mond? een scherp gewelfde
Mond die eenzaam gekerfd staat in 't verstilde
Gelaat; de mond die, wetende, heel kort maar,
Aan één zijde met oud misprijzen optrekt,
Soms, als door een wijze en milde deceptie:
De mond, wat is die dan weer plotseling
Vastbesloten en fel zoals een boze
Jongen kan kijken? ja kíjkt niet de mond
Meer dan de ogen, en heviger? maar alle
Lijdelijkheid is gevlucht in de ronding
Der schouders, (o weet jij het dan niet meer,
Mijn hart?) zo weerloos en zo brekelijk,
(Voorzichtig dan!); en heel de rijzige
Hoogheid van 't teder lijf is wankelbaar
In zichzelve verzwakt, - door welke droom,
Onwerelds en onverwelkbaar, verslagen? -
En door een enig, giftig referein,
Dreinende deun in 't te bewust gevoel,
Bezeerd en tot broosheid verbleekt: alleen
Een enkel hopen, een flitsend beroep
Op een ander bestaan, zodat een vreemde

[p. 87]

 

Wijziging - welke? - van het eigen daaglijks

 

Zelf haar steeds voortdwingt tot het zo bekende

 

Overgaan in de moeizaam overwogen

 

Houding van een nieuw niet-zich zijn, dat ze, eenmaal

 

Gevonden, in werktuiglijkheid 't herhalend,

 

Verbeeldt, een willoos ontzind wegslapen

 

In 't andere, o ontoereikend genot

 

En nimmermeer volkomene vervoering,

 

Te smartelijk dan dat ík het zou kunnen

 

Afkopen met mijn bloed.