Verzamelde gedichten

[p. 62]

De overtocht

Stormwolken schuiven naar een geheim.

Bruisend stroomt het leven naar de dood,

Barstend,

Stroomt groot teloor, en al wat vast en

Stellig nog is stroomt mede groot

Teloor naar stroomloos opgeheven zijn.

Waar was het jagend licht grenslozer uitgestort

Dan nu? wanneer feller dan hier? Bomen nijgen mij toe

Waar ik

Schrijd langs hen, overgaand in een vervaarlijk

Uitwijken naar doodvreemd en bloed-

eigen gebied: vloerloze hal, van stolpig huiflicht fort.

Hier rust het middelpunt van wat ik was,

Maar ondoorzichtig als een nevelsluier,

Vochtig

Te ademen; en niet te horen noch te

Zien. Ik weet dat in die ronde ruimte

Eind en begin voorgoed tezamenvalt.

Wij zijn maar enkelen die tot hier geraken;-

Zelfs van ons zelf is veel achtergebleven.

Ontgrensd

Vlieten wij restloos samen tot een kern

Van weerkeer. Heel die achterwereld brekend

Worden wij alles wat wij altijd waren.