Verzamelde gedichten

[p. 19]

Avond

De bomen teeknen in het bleek verschiet
Hun fijn gelijn tegen de verre duinen;
Ik loop in 't avondzonlicht dat de tuinen
Met rode stroom van glanzen overgiet.

O zuivre bloem van God, - niet uitbazuinen
Kan ik je luid schallende naam, en niet
In scharlaken gejuich je zijn een lied
Dat barstend spat over de wereldpuinen.

Maar nauwelijks zal mijn kristallen stem
Haar zacht geflonker door den avond spreiden
Die stil en trillend is van een vreemd licht.

Misschien wendt dan je droomverstild gezicht
Zich wel over de landen heen tot hem
Die eenzaam gaat naar waar de duinen beiden.