Verzamelde gedichten

[p. 1665]

De zwanen weergekeerd

*

De Noordstar-zwanen, lieve lezer,
Verschenen bij Ebenhaëzer
Weleer, in Gruno's grijze veste.
Zij kwamen thans ten langen leste
In de IJ- en Amstelstad, na zeven
En dertig jaar, zacht aangedreven.
Emanuel Querído's kooi
Ontving ze in dubbel groot konvooi.

De zwanenhoeder, Star van 't Noord,
Had mij niet bijster-bar bekoord.
Zijn heimwee naar de valse idylle
Van 't ver verleden, 't vrome en stille,
Wrocht onzin, die verbergen moest
Hoe diep die trek zat ingeroest:
Meewarig droevige verhaaltjes,
De toonaard zoekend van Piet Paaltjes;
Gedrentel, doelloos heen en weer,
Verzot op zoetlijk duffe sfeer.
't Was dichten, wars van zielsgekwel,
Studentikoos-hooghartig spel,
Neerbuigend mild en kalm gespeeld
Of schamper, wreevlig en verveeld.

Mij dunkt, hij heeft zijn beetre klanken
Aan vriendschap met Pareau te danken.
Zijn voordicht voor diens kloosterzangen
Vertolkte eenzelfde oprecht verlangen,
Kortstondig, als waar deze uit welden,
In zuivre vorm. Helaas, hoe zelden

[p. 1666]

 

Deed zich zo heilzame invloed gelden.

 

Soms aardig; bij momenten mooi.

 

Spitsvondig vaak: geschik, geplooi.

 

Een enkle welgemikte gooi.