Verzamelde gedichten

[p. 1233]

Grensgebied

I

*

Toen vergiftiging in 't bloed
Haar folterde en bont vergeelde
Kwam de dood nabij. Die speelde
Stormwijzen, waar de afscheidsgroet
Reeds door-klonk. Zij leed verwoed
Haar onbegrijplijke hel
Nevens haar levensgezel.
Deze, vol geestlijk gekwel,
Vergeefs hulp en redding zoekend,
Zijn eigen onmacht vervloekend
Snakte naar 't uiterst gebeuren,
Verbood zich 't weekhartig treuren
Als beedlaar voor dichte deuren,
Begeerde de ontknoping fel,
Dweepzuchtig: dacht geen herstel
Meer mooglijk. Hij zag haar aan.
‘Ontvlucht zij dit wereldspel
Van mensen-waarheid-en-waan
Zo zal zij niet eenzaam gaan:
Haar eind moet mij mét zich sleuren.’

De kunst vermocht meer. De kans
Nam snel een keer. Innig teer
Te midden der tegenweer
Van tergende neveldans
Kwam vaag een afschijn te speuren,
Een glans uit hun blij weleer.
Maar heel die weelde? Die zegen?
Die flonkring? Die frisse kleuren?
Wanneer herkregen? Wanneer?

[p. 1234]

II

*

Vrieskou, die moordzuchtig woei.
Eindlijk warmte, als vreugde-beving.
Wilde tuin, in voorjaarsbloei.
Eigen diepvertrouwde omgeving.
Groots festijn van 't nieuw-ontstaande.
Maar daarboven:
Wat hij nauwlijks dorst geloven:
Zulk een weerkeer, zo'n herleving
Van wie hij verloren waande.