Verzamelde gedichten

[p. 1134]

[De wind snerpte en sneeuw kwam zweven.]

*

De wind snerpte en sneeuw kwam zweven.
Van ver dreigde al witte rouw.
Een jongetje, klein, misschien
Wel tien, maar naar schijn eer zeven,
Zwierf door een buurt, nooit gezien,
Schrok voor een sluipende vrouw
Die beslist iets wou: hem éven
Fel bekeek, zich schielijk neeg,
Toegreep met kracht, en hem kreeg,
Uitzinnig ten kus geheven.
‘Mooi kind. Ik ben dol op jou.
Wring je niet los. Wat zou 't geven?
't Is of ik een misdaad pleeg.
Hou je doodstil. Je moet mee.’
Als furie, als boze fee
Sleurde ze hem door een steeg
Dwars over bundels grof touw
Tot binnen een wrak gebouw
Vol tocht van de winterkou.
‘Leeg is de schouw. Geen bezwaar.
Schat, leg je neer: die hoek dáár.
Eén matras. Genoeg voor twee.
Zo! - Laat je toe? Ja of nee?’
Toen heeft ze woedend genoten,
Begon, met hijgen en beven
Zijn bange schaamte te ontbloten
Terwijl hij verbijsterd zweeg
Te weerloos voor tegenstreven
Te heet overstormd: gedwee
Verloren in loom beweeg

[p. 1135]

 

Waar hevig droomweelde uit steeg

 

Eer heel 't besef hem ontglee:

 

Gewillig haar prooi gebleven,

 

Haar wisse prooi; wee o wee.

 

 

 

Klaar wakker. 't Licht bleek, vergloord.

 

Hij lag alleen. - Open poort!

 

Ook de omtrek vrij! Ongestoord

 

Rende hij door schemer voort.

 

Thuis werd hij vergeefs verhoord.

 

Op school, en tussen de groten

 

Ging hij als verschopt, verstoten,

 

Uit een toverban verdreven.

 

Hij ruilde al zijn rust en vree

 

Voor 't vreemd geheim, vastbesloten

 

Weldra ginds, terzelfder stee,

 

Ditzelfde opnieuw te doorleven.