Verzamelde gedichten

[p. 1078]

[Nog kocht ik 't volgende lied]

*

Nog kocht ik 't volgende lied
en wel in dezelfde dagen;
hoop dat het u mag behagen;
anders behaagt het maar niet:

Gij Maagd van de Rozenkrans
verlicht mij om te verhalen
de meest onmenslijke misdaad
waartoe een ziel kon verdwalen.
't Was in 't gewest Salamanca,
Membribe heet het gehucht.
Hier is die misdaad gebeurd,
die plek is er door berucht.
In een huis daar op een berg
had een familie zijn woon;
de vader, een weduwnaar,
met een dochter en een zoon.
De dochter heette Jacoba,
dat meisje was heel gemeen,
de mensen zeiden van haar
ze was vrouw van iedereen.
Haar vader sprak vroom en goed:
‘Jacoba, je moet het laten,
het geeft ons een slechte naam,
de mensen gaan er van praten.’
Jacoba sprak tot haar vader:
‘Dit wil ik u vast beloven:
ik zal u weldra vermoorden
en van uw leven beroven.’

[p. 1079]

 

De vader keerde van 't land,

 

van 't land waar hij was te werken,

 

hij legde zich op zijn bed

 

om zich door slaap te versterken.

 

Jacoba, toen ze begreep

 

dat hij diep was ingeslapen

 

trad binnen en droeg een bijl

 

in de rechterhand als wapen,

 

kwam binnen in 't woonvertrek

 

te doen wat ze had beloofd

 

en heeft met een fikse slag

 

zijn schedel in twee gekloofd.

 

Haar jonger broeder kwam thuis,

 

terug van zijn werk op 't veld,

 

‘Ach zuster, zielslieve zuster,

 

hoe is het met jou gesteld?

 

Mijn zuster, mijn liefste zuster,

 

mijn zuster, mijn harteschat,

 

wat is wel met jou gebeurd,

 

hoe ben je zo rood bespat?’

 

‘Ik heb mijn vader vermoord

 

maar jij vertelt niets aan 't volk,

 

en als je wat zegt, ik geef je

 

twee steken met mijn dolk.’

 

Om elf uur bedacht Jacoba:

 

‘De nacht is nu lang gevallen;

 

breng hier de muilezelin:

 

hij moet naar de zwijnestallen.’

 

Maar toen ze merkten dat zij

 

hem zover niet krijgen konden

[p. 1080]

 

hebben ze hem aan de stam

 

van een eikeboom gebonden:

 

een eikeboom in een bos

 

waar nooit een mens werd gevonden,

 

en maakten de honden los

 

dat hem de honden verslonden.

 

't Werd morgen, de dag brak aan.

 

Toen heeft Jacoba gezegd:

 

‘Vertel het maar in ons dorp

 

en dan ook maar aan 't gerecht.’