Verzamelde gedichten

[p. 1075]

[Ik slenterde lang; ik zag]

*

Ik slenterde lang; ik zag
opnieuw een der handelaren
in liedren die mode waren,
gewoonlijk van matig slag.
Een goede bekende al: vaak
bleek hij van gelijke smaak.
Hier vond ik zijn vaste zaak,
trad voor die kiosk, en zei
na vriendelijk goedendag:
Vanavond bedrink ik mij;
zei toen dat ik 't niet zou doen,
alleen een straatlied bedoelde
dat in zijn uitstalling lag.
Een man van fatsoen. Ik voelde
hoe hij betrok en verkoelde.
Spot met zo'n lied gaf geen pas.
Hij zweeg, na mijn slecht gedrag.
Nu kocht ik 't gedicht, en las:

Eenzaam, verflenst, als een slet,
zo zag ik heel vroeg haar gaan.
Ze kwam uit een cabaret,
ze leek een geplukte haan.
Bespikkeld haar borst, haar nek.
Verf over puisterig vel.
Schreien kan ik als een gek
wens de wereld naar de hel.

Denk hoe ik voor geen tien jaar
wie nu dat wrak is, dat vod,

[p. 1076]

 

verhief op een trots altaar:

 

godin van liefde en genot.

 

Leugen, bedrog en verraad!

 

Ik offerde alles aan haar!

 

Mijn moeder: berooid, op straat.

 

Ik: minder dan bedelaar.

 

 

 

Droomde ik dat ik zulk een vrouw

 

die mij verrukte in haar spel

 

nog ooit ergens weerzien zou

 

tot zo'n afschuwlijk vaarwel?

 

Geen vrienden, geen eer, geen moed!

 

Schriklijke wraak van de tijd!

 

Deze avond bedrink ik me, en goed:

 

wil al mijn gedachten kwijt.

 

 

 

Ik las 't in een stille wijk,

 

ik dacht aan die stille man,

 

gaf hem in mijn hart gelijk:

 

sleur geen ontroering door 't slijk,

 

breek niet zulk een toverban.