Verzamelde gedichten

[p. 990]

XXI

*

Soms rolden de bommen in bochten rond
Eer ze afgrijslijk onheil verwekten,
Donderstormen opsmijtend van steen en grond.
Soms ontploften ze niet, en men schond hun geheim;
Vond wel schijfjes van koper met magisch rijm:
Een banspreuk die destijds geen mens verstond
Maar wier zin geleerden ontdekten.

Een afsmeking der zegen - van ander katheder!
't Was Nieuwsaksisch, Oudgrieks en Latijn tezamen,
Tot bezwering vervlochten. - Zo gaf men die weder,
Na wikken en beramen:

‘Gij Vader, aller wijsheid begin,
Zoon, Geest en Heiligen allen:
Gedenkt onzer; scherpt deze kogel in,
Dat hij doden bij hopen doe vallen.
Werpt u ter neder,
Amen.’