Verzamelde gedichten

[p. 987]

XVIII

*

Na kortstondige weifling weer onverstoord,
Zo zette, ook door storm en regen,
't Verpletterend ijzerorkest zich voort,
Wijl immer de klokken zwegen;

Maar tegen de noordkant, naar de Ebbingepoort
En de Bootringepoort, in stegen,
Onder schijnsels uit wolken, bij schokken doorgloord -
Krotten, dicht aan de wal gelegen -
Drong 't geteisterde volk, zag men zijde en fluweel,
Zag men dos van voornamen en rijken
Tussen vodden en lompen; daar kwamen zoveel
In één vunze ruimte wijken.

Toch sprak men van 't werk der Voorzienigheid,
Van wonderbare bewaringen:
Geen grillen des toevals, geen menslijk beleid,
Boden steeds wel-bestaanbre verklaringen.

‘Een bom sloeg in de stoepen van 't Zerkenhuis
Nabij 't klooster der Jacobijnen:
Een vervaarlijke kuil - de zitbanken tot gruis.
Rechter Mettink, met enkle der zijnen
In die banken gezeten, werd niet gedeerd,
En ook de andren bekwamen geen letsel,
Noch de dienstmaagd van Veltman: gans onverzeerd;
Wel besmeerd met donker blanketsel.’