Verzamelde gedichten

[p. 947]

[Verstolen, wellustig minnen,]

*

Verstolen, wellustig minnen,
Roofdierlijk naar prooi op loer;
Afgunstige zusters, jaren
Vijandig - doodsvijandinnen
Sinds elk voor zich 't kind begeerde
Van hun jong verloren broer
Wiens eind geen mens kon verklaren:
Die tocht waar hij nooit van keerde; -
't Kind, welks moeder eens bezwoer,
Stervend: ‘Laat ze nimmer binnen!
Zo dezen hier toegang winnen
Betreedt mee mijn vloek de vloer.’

Herfstgeweld; warling van blaren.
‘Wies nu die knaap-zonder-ouders
Hoog haast gelijk onze schouders?’
‘Wie mag hem veilig bewaren?’
Schijn van vriendschap, haat-verblind,
Brengt heur saam, op zoek naar 't kind.
‘Eendre nood, hoe twistgezind,
Wiste ons thans van gramschap schoon.
Weze één huis ons beider woon.
Zij die knaap ons beider zoon,
Teer gekoesterd. Neen, hij vindt
Nergens beters, noch vertrouwders.’

Hun reis met onzeker doel
Voer steil in 't ongastvrij hoogland
Waar vroeg de winter langs neerzeeg,
Waar schietbeek, waar kreek of poel

[p. 948]

 

Als machtige stroom, als meer steeg

 

Op gruis dat bij zomers droogbrandt;

 

Tot naargeestig voorgevoel

 

Stemden die steppen; hun dwergstammen,

 

Distels. Bergkammen aan bergkammen.

 

Door der golven driftgejoel

 

Hoorden zij de aandrang, 't rumoer,

 

De toom, die hun zwaar doorvoer.

 

 

 

Lege woningholen scholen

 

In een ruw ravijn, beschuttend.

 

Hier dus nachtrust; hout en kolen

 

Uit een gat voor 't maal benuttend.

 

Eén deken om twee te warmen.

 

Na korte slaap: woeste alarmen.

 

Waanzinnig riep de oudste, wrong

 

De jongre in haar prang, zong, huilde,

 

Rukte en sloeg; bleef straf omarmen,

 

Tot geen reutling, zucht of kreun

 

Meer door walm en duister drong.

 

Ginds 't gebulder van de vloed.

 

 

 

's Morgens, bij de negensprong

 

Rotspaden, deels vaag vermoed,

 

Waar 't ijs over de afgrond puilde,

 

Zwierf ze, en herhaalde ze een deun,

 

Gedachtloos geneur; haar groet

 

Aan 't offer, nauwelijks versleurbaar

 

Tegen de steenwand... een deur naar

 

De diepte, waar 't stortschuim woedt -

[p. 949]

 

Vaarwel, want ze rust er goed,

 

Zij, de met bloed klam bevuilde,

 

Met gruizels dicht ingekuilde,

 

Zelfs voor geen gieren meer speurbaar.