Verzamelde gedichten

[p. 942]

[Een windvlaag, naar binnen slaande]

*

Een windvlaag, naar binnen slaande
Door 't huis van de jonggehuwden,
Daverde aan deuren en glazen.
Zij beide, in spraakloos verbazen,
Verlieten 't boek dat zij lazen.
Hun bloemtuin, waar 't licht op taande,
Hun gracht, met loof overbrugd,
Verloor zich in dichte wazen.
Daar waarde die doodgewaande
Wier nagedachte zij schuwden.
't Verschrompelde en fletsbetraande
Gelaat zag hen starend staande,
Lang, droef, of 't hun stil vermaande,
Soms bevende, als door gezucht,
Geprevel; toen traag vergaande.

Hun huis, hun gehucht ontvlucht
Als twee raadloos voortgestuwden
Naar bergen, in zuivre lucht,
Betraden zij 't Ongebaande
Waar ijzige winden razen;
Herkregen 's levens genugt
Als wie uit ijlkoorts genazen,
Doch immer geheim beducht
Voor elk nietig nachtgerucht.
Zij luisterden, star, en gruwden.
Hoe snel ook deze angsten luwden,
Steeds bleef iets vijandigs azen
Op 't roekloos geluks-verdwazen,
Door geen twist noch sleur verstugd;

[p. 943]

 

Steeds tastte een wesp aan de mazen

 

Om de al te zoetgeurge vrucht.