Verzamelde gedichten

[p. 909]

[De kleinste, in zijn kinderstoel.]

*

De kleinste, in zijn kinderstoel.
Soms weer heldre zonneschijn,
Half door 't biezen rolgordijn.
Voormiddag. Ver straatgejoel.
De kleine wijst naar 't behang.
Daar aarzelt wat lichtgekringel
Omhoog, uit hun Binnensingel.
Gestamel: ‘Da bang... Da bang...!’
't Vernielziek maar veelbewonderd
Schootkindje met gouden krullen
Zat eerst van 't bordje te smullen,
Schrok toen: één scherp afgezonderd
Vlekje huivert... Wat mag 't zijn?
Scheef onder de vensterstang
Kijkt een pop naar 't morsig schortje
Dat hangt op 't vergeten bordje.
Fijn lichtgekier, lijn bij lijn...

Zon, schaduw... 't Binnengeslopen
Broertje, dat hij niet verneemt,
Vindt het hier ook stil en vreemd.
Waarom 't gordijn maar half open?

Eén van die lang-lange dagen
Vol geheimzinnige dingen!
Drentelen, lachen en zingen;
Veel waar hij niet naar mag vragen.
Wacht, hij zal 't kleintje verrassen!
Vanuit zijn sponsdoos met spiegel
Doet hij 't bedrieglijk gewiegel

[p. 910]

 

Vliegen, springen... maakt grimassen,

 

Sluipende passen... hij krimpt,

 

Siddert: hij speelt ‘Koe-A-Au’.

 

Gesteiger! Gezwaai! Die klauw!!

 

't Kleintje schreeuwt, schril, rauw. Hij schimpt,

 

Schatert... Hoor! Wie komt?... Weer glimpt

 

Flitsglans... Weg die doos! Gauw! Gauw!

 

 

 

Niets dan ritslig ruislig krassen

 

Achter 't stuk behang. Nog flauw

 

Zonlicht... In de keuken: wassen,

 

Boendren... Heel de lucht werd grauw.