Verzamelde gedichten

[p. 800]

[Ik sliep, maar niet in een rozetuin.]

*

Ik sliep, maar niet in een rozetuin.
Ik sliep op een berghelling, steil en schuin.
Daar hoorde ik een stem die tot mij sprak:
‘Ik ben, die zichzelf in de wereld brak.
Mijn straf is, dat ik mijzelf niet ken
Omdat ik toch altijd een ander ben.
Ik ben een moeder, die voedt haar kind.
Ik ben een monster, dat mensen verslindt.
Vergeefs of ik zweef, en schok op de wind,
Vergeefs of ik in de rotsen delf:
Ik ben altijd een ander, maar nooit mijzelf.’