Verzamelde gedichten

[p. 793]

[De stroom brult omlaag naar een schuimende kolk.]

*

De stroom brult omlaag naar een schuimende kolk.
Een ruiter kwam aangesprongen.
Een wilde knaap heeft zijn snelle dolk
De ruiter in 't hart gewrongen.
Die ligt nu bij 't bos in diepe slaap
En rustig sluimert mijn wilde knaap.

De ruiter woonde niet ver van hier.
Hij zag mij bij dagbegin.
Als ik de doeken spoelde aan de rivier
Dan hield hij zijn teugels in.
Hij sprak nooit een woord, hij groette niet
Maar heeft mij vaak lang en lang bespied.

Geen wonder dat het mijn knaap verdroot.
Nu is hij met bloed gewroken.
Maar, of hij zijn vijand nog de ogen sloot
Of ze uitrukte, ruw doorstoken -
Deze waterval brult en dit bos ruist voort,
En die vredige plek wordt nimmer gestoord.