Verzamelde gedichten

[p. 787]

[Een vorstin, plichtgetrouw en liefdevol...]

*

Een vorstin, plichtgetrouw en liefdevol...
En een donkre verleidster: zigeunervrouw,
Van danswoede en van hunkrend begeren dol,
Wier geraas plots weerdaverde in 't praalgebouw!

's Konings kinderen smeekten haar, heen te gaan.
‘Ik weet wie dat vraagt!’ riep ze in wilde drift,
Nam hun handen, en zag hun doordringend aan
En gutste in hun zielen 't zigeunergift.

Zij verdierf hun deugd, als de storm 't wankel riet.
Hun gehoor werd verdoofd voor belofte en vermaan.
De vorstin bezweek van zorg en verdriet,
Zag haar dochters verheugd om haar doodsbed staan.

De koning heerste in verblinde waan
Tot zijn zoon hem door list van zijn zetel stiet.
Deze schaarde nu 't volk onder vlag en vaan:
‘Vrouw, geniet van de bloedstroom die ik vergiet.’

En met oorlog en dreigwoord brak hij zich baan
Dwars door burchtslot en vestwal, door kloof en schacht,
Over heide en gebergte en de wijde oceaan.
Alles boog zich voor hem. Wat bleef boven zijn macht?

Enkel wolken en sterren en zon en maan!
Eer 't genadeloos noodlot zijn wraak volbracht.
Eer de honger naar wereldroem, nooit voldaan,
Mee hemzelf deed vergaan, en zijn groots geslacht.

[p. 788]

 

Eer - versmacht bij die dronk die geen lafenis biedt

 

Maar steeds heviger ziedt - na een brandende nacht

 

In een eenzame laan, tussen ruigte en vliet,

 

Hij de lustvrouw vermoordde, en ook 't hoofd van de wacht.

 

 

 

Eer, gehoond en veracht en vervolgd en bespied,

 

Schrik en vrees hem wegrukte uit zijn driest bestaan:

 

Roof en offer den Heer die de distels wiedt.

 

Eer de volksvloek aandreigde als een druisende orkaan; -

 

 

 

Eer in schande en in wanhoop hij 't rijk verliet

 

Om een oproer, dat niemand meer neer kon slaan.