Verzamelde gedichten

[p. 759]

[Straks, wijl vuur- en bloedpaleizen]

*

Straks, wijl vuur- en bloedpaleizen
Westlijk hun luister verliezen,
't Stervend gefluister der biezen
Wijkt voor droeve vogelwijzen,
Wijl nog 't luchtruim schroeit in krankte,
't Heelal zijn kou mag benijden,
Komt zij, met haar tijger, schrijden
Langs 't prieelhuis, 't woest-omrankte.
Zo 't maanlicht wegzwijmt van moeheid,
Wijl geen bries door 't luw struweel wart,
Wiegt haar blankte, die zich 't geelzwart
Roofdier zwoel en streelziek toevlijt.