Verzamelde gedichten

[p. 600]

Zwerftocht

I

*

Langs dompe straten
En verlaten pleinen
Die puinmuren omheinen,
Horen ze klaaglijk
Door de nacht - soms vaaglijk
Getint met weerlicht -
Een heks verdorven
En vuige woorden
Van bezwering zingen,
Om tot opstaan te dwingen
Wie lang zijn gestorven.
Hun stappen stoorden
't Gespuis, en boorden
Zich diep verscherpend
In de eenzaamheid,
Waar 't al terneerligt,
Van 't Noorden snerpend
In slaap geschreid.

[p. 601]

II

*

Andere stegen, andere markten,
Eindlijk een andere stad.
Hij ziet onbekende torens
Van hun diepgegrondvest voetstuk
Losraken, en hun massieve
Zwaarten houden zich zwevend,
Leunende op hun hoekpunten,
Om langs de bodem een trage
Lome lijkstatie te vormen;
En bij dit eentonig voortgaan
Schudden hun klokken klaaglijk.
De windwijzers, waar ze naadren,
Buigen zich over hem neer.
Hij hoort hoe metalen tongen
Zijn eigen naam steeds weerkaatsen.

[p. 602]

III

*

Als fakkels van een rouwstoet, kwijnt loodkleurig
Het vuur, in tocht verwaaid, in walm verdoken;
Langs beelden, tegen kalk, verscheefd en scheurig,
Nabij en ver, slaan schuwe schaduwspoken;
Hier trap, gewelf en muurvlak, domp en treurig,
Daar urnen, bouwvalbogen, doorgebroken
Zerkzuilen, droeve, onzeekre binnenpleinen,
Koud, grazig, drassig, in onmerkbaar deinen;

Op niets gegrondvest, als een vaartuig, kampend
Met zware zee, in stage, vage duizel -
Dan duidlijk, als aan de ankers rukkend, stampend
In 't eng bestek van 't eeuwig droomgesuizel
Dat steeds die ruimten drukt, versmoord van dampend
Vergif, gedempt in stof en scherf en gruizel;
Hier, nooit met mensentred noch woord gestoord,
Kruipt loom de tijd, in droom begraven, voort.

Naar Espronceda