Verzamelde gedichten

[p. 598]

Aan Spanje

*

Wat nutten thans uw trotsgetoornde wallen,

Uw rijke bronnen?

Wat rest u van de fiere heldentallen

Die steeds verwonnen?

Eertijds, gelijk ten Libanon de ceder,

Stondt gij verheven;

Uw stem sloeg als de donder lafaards neder

Met schrik en beven;

Thans ligt ge als in een woestenij te sterven,

Hulploos verlaten,

Terwijl uw beste zoons verbannen zwerven

Door vreemde staten;

Uw oude luister ligt in zand begraven,

In gras en heesters;

Verheugd bij zulk een schouwspel, schimpen slaven

De vroegre meesters.

Naar Espronceda