Verzamelde gedichten

[p. 444]

Laatste blik

*

Boomgeraamten, welke spruiten strekken.
Klagende vertrekken.
't Weerlicht is langs 't poortplein ingeslagen,
Tegen hekken roesten sloten. Goten lekken.

Hier verborg ik haar, bebloed.
Duisternis genoeg om alles te bedekken.
Van mijn daad werd niets vermoed.

Kon ik dit verdragen? -

Enig wezen waar mijn ogen ooit in zagen,
Hebt gij mij vergiffenis gegeven
In mijn dromen, met uw lach?
Dat ik zelfs bij dag
In mijn wakend leven
U nog eenmaal zag?

Langs de deuren waar ik overnachtte
Hoorde ik haar voorbijgaan.

Onverwachte

Huivering. - Ik trachtte
Heimelijk haar na te rennen. 't Wàs de vrouw,
Die ik aan haar schaduw zelfs herkennen zou.

Zulk een woede van verkrampt begeren
Voelde ik nooit mijn zenuwen verteren.
Langs de vijvers, langs de trappen van een hoekgebouw
Bleef zij zichtbaar, om te wenken
Of ik naad'ren wou.

[p. 445]

 

Maar in mijn onzalig denken

 

Was geen plaats meer. Mijn wijd-open ogen

 

Worstelden in onvermogen

 

Met het wemelen der mensemassa's, en begrepen

 

Dat zij zo niet waren voorgelogen;

 

Dat geen waan, geen schepping zelfs van zó langdurig dwepen

 

Zo mijn zinnen op kon zwepen.

 

------------------------

 

Maar zij was mij reddeloos ontvlogen.