Verzamelde gedichten

[p. 440]

Onweer

 

*

 

 

 

De vrouw:

 

't Wolkfloers nadert aan 't moorddadig

 

zwaar-verzadigd gewelf

 

Waar de krijgsdrom reeds op radert:

 

Floers, versnoerd om zichzelf

 

In de draaiwind, in de duizel

 

naar de zaalwand gevoerd:

 

Naar de radeloze Hades,

 

die gestadig rumoert.

 

De man:

 

Hagel. Hagel. Zwart behangsel

 

waar de Slang achter loert.

 

Die uw ogen, binnen franjes,

 

vol azuur-nacht, ontroert.

 

Rijk als lelies. -

 

De vrouw:

 

Wank'le wellust

 

in de maalstroom des tijds.

 

De man:

 

Haat uw hartstocht. Offer alles

 

aan 't vermeend generzijds.

 

Haat uw schoonheid om die laster,

 

waar ge uzelf mee weerspreekt.

 

Vraag de windvlaag. Vraag het weerlicht

 

welk een recht zich hier wreekt.

[p. 441]

 

De vrouw:

 

Na de hagel, de verwoester,

 

waar de stortzee door stroomt,

 

Enk'le stapels, nauwlijks kenbaar,

 

met een troostglimp omzoomd.

 

De gebergten overpurperd

 

in de namijmerij.

 

Overhaast zich zó de zomer -

 

waarom wij? Waarom wij?

 

De man:

 

Overschaduwd - tot ontlading

 

overstapeld gewelf!

 

Welk een schouwspel van benauwing!

 

De vrouw:

 

Het vernietigt zichzelf.

 

De man:

 

In de schuimval der gevaarten,

 

als geen meeuwkreet zo vrij,

 

Na die zwoelte, na de mulheid -

 

ongenadig als gij.

 

Vraag de ruimte welke rechten

 

gij uzelf nu ontneemt.

 

Is de gloed-schok, is het wonder

 

der verrukking u vreemd?

[p. 442]

 

Onwaarschijnlijke dag!

 

 

 

Al-doorsplijtende slag.

 

 

 

In de krampen van de holten

 

zijn de massa's geschonden,

 

Bomen, bukkend in omarming,

 

drukkend monden op monden.

 

Vlinders worst'len, en spillen

 

Uit wonden

 

Rook en vlammen.

 

 

 

Bont verschillende plaatsen

 

Weerkaatsen

 

De grillen.

 

Alles-blussende wolkbreuk!

 

Zij korten

 

Zich de wieken, en storten

 

Onze schuilwand voorbij.

 

 

 

Uw onzekere omlijning!

 

Uw gewichtloos wit omhulsel! Verschijning

 

Van aromen! Schrijnend haarzwart;

 

paarlemoerstrengen! Gij

 

In uw hoogmoed! Onverwinlijk

 

onverbiddelijk vrij.

[p. 443]

 

Voor het spoelen van de zee-zoom

 

ligt het strand spiegelglad.

 

Alles hunkert naar de schennis,

 

naar de dans, niets dan dat.

 

De stad

 

Naar de hagels. Onder hoeven

 

hunner kleppers bespat

 

Met gesidder.

 

De vrouw:

 

Maar de stilte

 

die zijn recht reeds herneemt!

 

Hoe de vlakte met zijn afgrond

 

naar uw droomwereld zweemt!

 

Hoe de gramschap weer versmoord wordt

 

in de steenketens!

 

Hoort

 

Gij de schudding? De bespotting

 

van uw hersenschim? Voort!