Verzamelde gedichten

[p. 382]

II Dolendo

*

Een wankle brug. - Een waterval
Ploft af door 't peilloos diep;
En 't is de plek in 't rotsig dal
Van waar zij zong en riep.

Hoe had hij hier haar komst verbeid
In 't rustloos bladergezwiep;
De weg heeft naar een graf geleid -
O, dat hij bij haar sliep!

Hoe bleef 't hier na haar heengaan stil:
Geen zucht van dof beklag;
En 't zwijgt of iets gebeuren wil
Dat niet gebeuren mag.

Terug van hier: hij moet en zal,
't Is onverbidlijk plicht;
Maar waarheen 't andere pad zo smal
En schemergroen zich richt?

't Verdwijnt in 't bladgeruis, en dicht
En zwaar is 't machtig woud:
Een schaduw, die verbleekt en zwicht -
Hij heeft zich blindgeschouwd.

't Was eenmaal 't heilig paradijs
Van wie de wereld schiep,
Maar nu, door nevel, klam en grijs,
Verraadt hem 't grondloos diep.

[p. 383]

 

 

 

Geen brug: 't is alles heengevaagd,

 

Hier daalt geen waterval;

 

Hij zoekt, van vrees en schrik gejaagd,

 

Verward in 't rotsig dal;

 

 

 

Weer vangt haar stem te zingen aan,

 

Die stervensdroeve stem;

 

Hij heeft haar nu voor 't eerst verstaan

 

En weet: zij roept om hem.

 

 

 

Hij vindt zichzelf, ten dood bereid,

 

Met natbeschreid gezicht;

 

Zijn huis, en heel de werkelijkheid,

 

Waakt op in 't nuchtre licht.