Amazone

[p. 29]

III.

Liefste zusje!

Ik heb je prettigen brief poste restante gevonden, dank je wel. Schrijf mij veel, want ik bruis noch soms tegen de wereld en de menschen op. Bah! daar is zoo veel platheid en gemeenheid. Je waarschuwt tegen zelfkwellerij - maak geen excuses over wat gij je preeken noemt; jij mag mij alles zeggen, al geef ik je geen gelijk. Is het zelfkwellerij wanneer men verbitterd is op anderen die ons kwelden? Och, kind, je kent de wereld niet, en daarom ben je altijd zoo optimistiesch. Mijn wond is wel gesloten, maar de gevolgen voel ik noch. Zij, die ik eens argeloos lief had, heeft mij, platweg gezegd, slecht behandeld, omdat zij van het slechtste stof der wereld was, waarvan de meesten gekneed zijn, die toch voor fatsoenlijke lieden doorgaan, het stof

[p. 30]

dat op den zesden dag overschoot van de rest, nadat er al het andere, zelfs de kruipende dieren van gemaakt waren. Bah! hard er tegen in, dat is het eenige. Met edelmoedigheid komt men niet verder; alleen hooghartig sarkasme kan ons in het gewoel redden. Men moet maar zoeken gevreesd te worden; die geliefd wil zijn wordt niet geteld. De aarde is nu eenmaal een stuk steen met duizend scherpe punten, loop er niet blootsvoets op, maar trek grove zolen aan.

Van schilderen komt noch weinig. Wel heb ik ontwerpen en studies; ook Helena is toch iets gevorderd, meer in gedachte dan in uitvoering. Je moet mij te Rome schrijven, ik heb mijn kamers aangehouden, via Sistina; ik blijf noch ruim een week hier. Mijn Paestumsche kennissen blijven ook noch eenige dagen. Wij hebben plannetjes voor Pompei, den Vesuvius, Capri, enz. De oude heer van Walborch trekt mij erg aan; een gentleman in zijn vormen, rechtuit in zijn wezen, een onnoemelijk rijke geest; ik leer duizend dingen van hem over oude kunst en vooral litteratuur. Hij ziet er net uit als een van de romeinsche keizers zonder baard. Ik zeg oude heer - zoo spreken wij jongeren, nu ik ben

[p. 31]

zelf zoo piepjong niet, maar schoon hij een eind over de zestig is, ziet hij er uit en doet hij als een die nauwlijks vijftig is. Ik ben veel ouder in mijne idees dan hij! Heere, hij is noch naief soms. Wat mevrouw v. B. aangaat, dat heb je nu eens glad mis; - maar gij vrouwen maakt altijd plannetjes voor ons geluk! Geen haar van mijn hoofd, en ik heb er noch al veel, dat er om denkt. Dank je, eens is al wel. Jammer genoeg dat zij een vrouw is, en jij ook, - maar jij bent een beste, mijn lief zusje. Of het jonge weduwtje mooi is, vraag je - zoo, gij vrouwen zoudt haar wel niet mooi vinden, maar zij is frisch, knap gebouwd, eigenlijk ja, is ze mooi, soms heel mooi. Zij is zeer begaafd; ze schrijft en dicht met talent. De andere is een wonderlijk schepseltje - zij maakt mij wel eens ongeduldig, omdat zij zoo doodelijk onverschillig is; toch interesseert zij mij, ook al als psychologiesch probleem, en soms heb ik medelijden, de arme is zeker zeer ongelukkig. Ach, wie weet hoe veel gloed er in dien uitgebranden krater zat. Zulk eene gedachte kan ons weemoedig maken. Ook al een slachtoffer van gebrek aan hardheid. Zij is zeer levendig, ik meen mevrouw van B., en spran-

[p. 32]

kelt van geest en moedwil; maar zij is (ongelukkig) [dit woord had hij doorgestreept] zoo steil als de tarpeïsche rots, gepantserd en verschrikkelijk op haar stuk staande.

Ik studeer met den heer van W. de pompeiaansche schilderingen. Ik schrijf u voor mijn open raam, daar ligt de prachtige baai vóor mij, met de blauwe tintelende zee, vol bootjes en zeiltjes, rechts het kasteel del Uovo, zie het schetsje dat ik u hierbij zend, links de bocht van de stad en de molo in de verte. Tegenover mij de schoone lijnen van den Vesuvius; hij rookt en is met wolken omhangen; hij kookt inwendig, maar wil het niet weten; men voorspelt eene uitbarsting.

Dag, beste kind.

Uw Siwart.

Schrijf mij gauw te Rome; visch ook eens uit wie en wat zij is - haar voornaam is Marciana - ze is ook Martiaal - die van Buren was de minister.