Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)

[p. 781]

Een droevige Rouwklagt van een Bruyt die haer Bruydegom gestorven is,

Op een aengename Voys.

O heer hoe kont gy het aenschouwe,
Mijn droefheyt die mijn is gebeurt,
Ag aerde kleed u in den rouwe
Ach bleeke Maen en Sterren treurt
O held're Son bedekt u stralen,
En weent vol uyt,
Gy Elementen altemaele,
Een droeve Bruyd.

O God ik moet den Hemel klagen
En u o Hemels Vader soet;
Staet mijn dog by in dese plagen
Gy zijt het die my straffe doet
ô dood u fel en wrede schigte
Hebben 't gedaen,
Dat ik moet voor een yder zwigte
en treurig gaen.

Jk die door trouw belofte en banden,
Was aen mijn Liefste deugdelijk
Heb zijn versoek hem toegestanden
Soo dat door liefde vriendelijk,
Jk hem mijn Maegdom liet genieten
Uyt liefde groot
Het welk mijn nu wel mag verdrieten,
Door zijnen dood.

Jk voelden dat ik als voor desen,
niet was dus zijn wy heen gegaen
En lieten ons geboden lesen
Om dat men sou te trouwen gaen,
Maer ag hoe sou ik konnen spreken,
O God mijn hert
dat sal aen duysent stukken breken,
Door dese smert.

Soo als wy smorgens souden Trouwen,
mijn Lief die kreeg een flaeute groot
hy riep ag help my lieve Vrouwen,
ik ben benout tot in der dood
O dood betoond dog medelijden,
Laet ons met een,
Nu Trouwen voor mijn overlijden,
Eer dat wy scheen.

[p. 782]

 

Maer 't scheen de dood en had geen ooren,

 

Wat dat men doed ten helpt 'er niet

 

Hy riep voor 't laest mijn uytverkoren,

 

't Js Godes wil die hier geschied,

 

Ag ag mijn tijd begint te naken

 

Jk hoop den Heer,

 

Die sal u blijde Moeder maken

 

Met zeeg hy neer.

 

 

 

Jk smelt en borst in duysent klagen,

 

ik viel op mijn Bruydegom neer,

 

Zijn oogen nog soo 't scheen yet sagen

 

ik riep o Lief denkt op den Heer,

 

Jk drukte zijn besturve wangen

 

Zijn mond hy sloot,

 

Zijn veege geest heb ik ontfangen,

 

Dus bleef hy dood.

 

 

 

Daer lag mijn alderliefst' vol waerde

 

daer lag mijn troost en toeverlaet,

 

Daer lag mijn vreugd op deser aerde

 

een Bruydegom in des Hemels sael,

 

daer leyd de Vader van mijn vrugte

 

't Zy God geklaegt,

 

En ik ben laes in ongenugte

 

Geen Vrouw nog Maegd.

 

 

 

Waerom mogt ik niet met u sterven,

 

mijn waerde lief en bruydegom

 

komt dood en wilt dit hert doorkerve

 

op dat ik met mijn klijntje kom

 

daer het zijn Vader mag aenschouwe

 

ik mijn Lief schoon,

 

Want niet versoeten mag mijn rouwe,

 

Dan 's Hemels Throon.

 

 

 

Vaert wel vaert wel dan mijn Beminde,

 

't Js Godes hand die 't heeft gedaen,

 

Rust eeuwig by Gods heylige Vrienden,

 

en looft aldaer zijn grote naem

 

Jk sal gestadig eensaem treuren,

 

Tot dat de dood

 

door Gods gebod mijn mee sal voeren,

 

In Abrams schoot.

 

 

 

O jonge dogters jonk van jaren

 

ag spiegelt u aen mijn verdriet,

 

God laet met vreugt u beter paren,

 

Maer denkt het geen my is ge-

[p. 783]

 

schied.

 

Het selfd' kan u ook overkomen,

 

dus weest benoud,

 

Om immers oyt soo veer te komen,

 

Voor dat gy troud.