Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)
(ca. 1650-1750)–Pieter de Vos–
Auteursrechtvrij
[pagina 777]
| |
Een droevig Lied, van 't Schip de Swarte Haen, dat van Sluys na Smirna voer, en tegen 4 Turken vogt, en wat voor een droeve hongersnood zy daer na geleden hebben,Stem: van Helena.Aenhoord een droevig Lied,
Wat ik u zingen sal,
Al wat 'er is geschied,
Hier op het aerdse dal
het Schip de Swarte Haen
Van Sluys is afgevaren,
Al na de Smirnse kant,
Daer toen veel Turken waren.
Vier Turkse schepen groot
die quame ons aen boort,
Men spaert geen kruyt of loot,
ons Schipper soo 't behoord
Zey Mannen kloek faljant,
En spaerd geen lijf of leven,
Steekt 't liever in de brand
als aen den Turk te geven.
Vijf uuren met getreur,
Heeft dese slag geduurd,
't Was niet als vlam en vuur,
Dat men heeft daer bespeurd
ons Schipper kloek van aerd
Die wou het niet opgeven,
Tot dat de laetste Man,
Verlaten sou het leven.
| |
[pagina 778]
| |
Hy schoot soo vreesselijk,
den wreede Turksen moord
Wy mosten op de wijk,
Ons mast raekt buyten boord
Wy wisten doe geen weg
Waer wy ons souden wenden
Wy raekten in 't verdriet,
En nog tot groot ellende.
Wy dreven voor de wind
op Gods genade heen,
o schrikkelijk elend
Al waer mijn hart van steen,
Van yser of metael
Nog sou het moeten schreyen,
Als ik u hier verhael,
Ons druk ende groot leyen.
Door eenen grooten wind,
so is ons schip gestrant,
En rogten heel gezwind,
En dat aen een Eyland,
Genaemt de Sinte Del,
Js het eyland geheeten,
Wy sogten over al
Maer vonden niet te eeten.
Zeventien weken lang
Jn dese droefheyd groot,
Men had geen spijs of drank,
En daer toe ook geen brood
En met droefheyd belaen,
Men sugt so meenig werven,
Wy raken hier niet van daen;
Hier moeten wy alle sterven.
Den Schipper seer bedroeft,
die sprak tot ons vermaek,
Jk heb tot ons behoef,
Dae[r] nog een deel Tabak,
Daer mee behield men 't lijf,
wel ontrent de vier weken,
Daer na al met verdriet,
Drie honden op gegeten.
De honden waren op,
Toen waren wy bedroeft,
men vrong zijn hande daer,
Men trok het hayt uyt 't hooft,
De Schipper kloek van moed,
die sprak soo menig werven
Sa smijt den dobbelsteen,
wie voor ons eerst sal sterve.
Al viel het schoon mijn beurt,
Jk ben ter dood bereyd,
Een steene hert dat treurt
heeft den Schipper gezeyd,
Sa smijtse uyt de hand,
| |
[pagina 779]
| |
En dat nu voor ons allen,
Wie dat dit droevig lot,
Nu eerst te beurt sal vallen.
't Viel op den hoog Bootsman,
dit zwaer en droevig lot
hy stak zijn handen uyt,
en riep soo seer tot God,
Eet nu het vlees van mijn,
Door hongersnood verheven,
het bloed tot eenen drank,
Jk wil 't u al vergeven.
Den Leeraer soo 't behoord,
die nam hem by der hand,
Hy heeft hem soo vertroost
Og blijft u dog volstand,
Betroud vast op u God
O ja sprak hy verheven,
Adieu mijn Kammeraets,
Jk ga u nu begeven.
Og Hemel Son en Maen,
Wat schrikelijke nood,
Niemand wou van haer al,
Hem brengen doen ter dood
Toen smeet men weer het lot
wie dat hem soude slagten,
het viel op Jan de Blaeu,
O God van grooter magten.
Hy hief zijn handen op
hy riep tot God zijn nood,
Wilt mijn vergeven dog,
Wy doen 't van hongersnood
Adieu mijn maets voor 't lest
Eet vlees nu van mijn bonken
ik ben ter dood bereyd,
Mijn vlees is u geschonken.
Den slagter quam daer aen,
Een bijl al in zijn hand,
En gaf hem soo een slag,
Dat hy ter aerden lag,
Men ley hem op een blok,
men hieu het vlees in stukken,
Zy grepen al daer na,
Men sag hem soo ontrukken.
De bonken op een schael,
Het Menschen vlees by nood,
Hy deelden over al,
dat door de honger groot,
Zy grepen al daer na,
En aten arm en beenen,
En dronken 't Menschen bloeds,
Eylaes wie sou [niet] weenen.
| |
[pagina 780]
| |
Maer wat een groote rouw,
Sag men gebeuren nog,
En dat van Jan de Blaeu
Dat hy hem had geslagt
dat hy de Man so zwaer
gebragt had om het leven,
En Gods gebod soo klaer
en zwaer had overtreden.
Hy had soo groot berouw,
dat hy sprong over boort
so dat hy in den grond
door 't water is versmoord,
men vist hem daer weer uyt
Al by het Schip verheven,
Men deeld zijn vlees voorwaer,
En over al gegeven.
Zy wrongen haer handen daer,
en trokken 't hayr uyt 't hooft
Wat schrikkelijk gebaer,
Og Vrienden 't vry gelooft,
Men sag geen land of sant
niet als de wilde baren,
o hemels groote God,.
Helpt ons uyt dit bezwaren.
Doen sag men Godes gunst,
En zijn genade groot,
Een sterke groote wind,
Met hooge watervloed,
Twee Vyzioenen mee,
Als Engelen hoog verheven,
die holpen ons van daer,
Toen zijn wy weg gedreven.
Doen dreef men voor de wind,
Op Gods genaden heen,
Een Land word ons bekent,
Een Toorn ons verscheen,
Yerland wilt dit verstaen,
Tot Kinsael wy aenlanden,
Maer lagen nog vier dood,
Met menschen vleesch in handen.
Men bragt ons spijs en drank,
En bier en goede wijn,
Men sag die plaets in roer,
De Menschen vol van pijn,
zy liepen in dat schip
En sagen Mensche bonken
die lagen over al,
En 't vlees al van de schonken.
|
|
