Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)

Een Nieuw Lied, van een Dogter, hoe zy van haer Vryer bevrugt zynde verlaten was, en hoe zy nu weer zijn vergaert,

Voys: Aenhoort gy Dogters en Jonkmans.

Aenhoort gy luytjes algelijk,
't Zy goet of quaet van aerd,
Hoe dat ik met ongelijk,
Grootelijks wierd bezwaerd,
Met logens en guyterye,
Al by mijn soete Lief,
Het was te grof,
nu God heb lof,
Hy is nu weg den dief.

Jk en mijn troozie waren een,
Ons goet dat was gemeen,
Doe quam 'er van die schelmen een,
Die scheyden ons weer van een,

[p. 774]

 

Dat was tot mijnder rouwen,

 

Mijn Lief geloofden 't ligt,

 

Die ligt gelooft,

 

wert ligt verdooft,

 

Van wijsheyd en gezigt.

 

 

 

De Schepper heeft het wel verzien,

 

Wy zijn nu weer vergaert,

 

Gelijken als die jonge lien,

 

Nu weer van nieus gepaert,

 

Het welks de Heer bestieren,

 

Tot deugt en Regtveerdigheyt,

 

Dat tog geen guyt,

 

of zijn Carnuyt,

 

Ons nu weer van een scheyt.

 

 

 

Ses maenden is 't nu geleen,

 

Dat ik heb doolen gegaen,

 

Met een soo kleyne Lammetje kleen,

 

Schreyen soo menige traen,

 

Als ik aensag mijn kintje,

 

Og God wat swaerder rou,

 

Wat groot verdriet,

 

en leed ik niet,

 

Jk armen jonge Vrou.

 

 

 

Jk heb so menige dag en nagt,

 

Gaen doolen aen de Zee kant,

 

En aldaer met smart verwagt,

 

Of ik niet een en vant,

 

Die voor my hadden een briefjen,

 

Al van mijn soete Lief,

 

Jk heb daer wel,

 

gepast so snel,

 

En dat op eenen brief.

[p. 775]

 

Hoe jammerlijk heb ik dolen gaen,

 

O Heer het was te spa,

 

En mijn kleyn Lammeken saen,

 

Schreyden so bitter voorwaer

 

Hoewel het my wel deerden,

 

Jk kon het verbeteren niet,

 

Dat soete Lam,

 

dat sag mijn an,

 

O Heer wat dogt ik niet.

 

 

 

Het bloet hoewel 't niet gaen en kan

 

Dat kruypt al evenwel voort,

 

Want ik was een Bootsman an,

 

Om my te brengen aen Boort,

 

Aen 't Schip aldaer mijn harder,

 

Selfs Schippers soon van was,

 

Jk wist voorwaer,

 

het kleynste haer,

 

Niet datter mijn hartje waer.

 

 

 

Wy zijn onwetent gescheyden,

 

Onwetent ook weer vergaert,

 

Hoort dog hoe God ons byden

 

Nu weder heeft gepaert,

 

Doen ik aensag mijn liefste,

 

Hy wou mijn kenne niet,

 

Og Heer zy ik,

 

wat beduyt dit,

 

Js dit mijn Liefste niet.

 

 

 

Het bloet al van mijn soete Lam,

 

Sprong doen al uyt zijn wang,

 

Datelijk hy tot deernis quam,

 

Schreyden so bitter en bang,

[p. 776]

 

Hy bad mijn om vergiffenis,

 

Die hy wel haest ontfing,

 

Hy quam als doen,

 

En gaf een soen

 

Aen mijn en 't jonge Kind.

 

 

 

Wy zijn nu twee Lammeren,

 

Geplant al by malkaer,

 

Wy zullen malkaer vryen,

 

Den een so wel als d'aer,

 

Gelijken twee Tortel-duyfjes,

 

Die kleyne beesjes zijn,

 

Dan hier naer,

 

scheyden voorwaer

 

Hier uyt des werelds pleyn.

 

 

 

Princen wilt dit in dank ontfaen,

 

Die hier rond tomme staen,

 

Dit droevig en bly verhael,

 

Js uyt Liefde gedaen,

 

God de Heer wil ons geven,

 

Jn onsen Egenten staet,

 

Nu dat wy bly,

 

Tot desen ty,

 

Danken God voor zijn genaed.

 

 

 

Oorlof algelijken,

 

Die hier nu zijn vergaert,

 

Soo wel Arm als Rijken,

 

den Heer u saem bewaert,

 

En wilt niet ligt geloven,

 

Qua klappers vol fenijn,

 

Zy zaeyen quaed,

 

Haer valsen zaet,

 

Onthoud dees les van mijn.

EYNDE.