Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)
(ca. 1650-1750)–Pieter de Vos–
Auteursrechtvrij
[pagina 771]
| |
Een Beklag Lied, van een Jonkman die qua klappers heeft gelooft, daer door hy werd van zyn Alderliefste berooft,Ga naar voetnoot* | |
Stem: Als 't begint.Aenhoort gy Dogters en Jonkmans al,
Die hier nu zijn vergaerd,
Een iegelijk die 't behagen sal,
Qua klappers dede mijn quaed,
En deden mijn Liefje verlaten,
Die mijn Trou had ontfaen,
Nu gaet zy daer
met kinde zwaer,
Og lacy! wat heb ik misdaen.
Een Jonkman heeft haer soo verleyd
om dat zy niet en wou
daerom heeft hy doen van spijt,
Belogen dees schoone Vrou,
Hy zeyde zy had 'er te doene,
met andere meer als my,
Jk heb het gevraegt,
Zy heeft het missaekt,
Onnosel is zy 'er van mijn.
Lestmael geloofde ik eens wat,
en dat van een persoon,
En doen zo liepen de tranen nat
Over haer wangen schoon,
het welk mijn somtijds deerde,
Nogtans ik haer verliet,
Nu is zy weg,
Door dit geseg,
Waer zy is ik weet het niet.
O gy valse tonge puur,
Het is u schuld soo suer,
Dat daer mijn alderliefste Bruyd,
moeten dolen op avontuur,
Gelijk een Duyfje in 't wilde,
Bedroeft al tot 'er dood,
Sy is bevrugt,
Als ik wel dugt,
Js 't niet wel klagens nood.
En wat baet nu al mijn gepeys,
Bedroeft is mijnen geest,
Hoe dat ik dese reys,
Door brengen sal aldermeest,
Door Landen van
| |
[pagina 772]
| |
avonturen,
Al langs de zeekant bloot,
Het valt mijn in,
Dat dese Godin,
Van Venus mag zijn gedood.
Wat baet nu al mijn vermaen,
't Js maer ydel geseg,
Nu wil ik mijn voortaen,
Begeve al op de weg,
En seggen ik heb 'er verloren,
Twee Lammerkens in het woud,
Spanceere vry,
Aldaer voorby,
Tot dat 'er mijn bloedtje verkout.
Og mijn alderliefsten schoon,
Om u treur ik nagt en dag,
Kupidoo 's jeugt ten toon,
Heeft mijn geslagen ag,
Om dat ik haer hebbe verlaten,
Door ontrouw vals fenijn,
Nu moet ik zaen,
Ook doolen gaen;
De schuld is zelver mijn.
Om dat ik hebbe gelooft,
Qua klappers dit wel verzint
zy hebben mijn van mijn zinnen berooft,
En maekten mijn ziende blind,
Og og ik mag wel treuren,
Den ongelukkigen dag,
Dat ik met zin,
O schoon Godin,
Dees klappers oyt aen zag.
Jk heb den eersten steen geleyd;
En dat aen dese maegt,
Daerom jammert mijn dat zy schreyt,
Een kindeke dat zy draegt,
wist ik ergens een bodetje,
Die van haer had een brief
Jk schonk hem fijn,
Koel is de Wijn,
Ter eeren van mijn Lief.
Adieu mijn alderliefste schoon,
Jk sterf van rouwe groot,
Dat is van mijnen loon,
Dat ik u liet in noot,
O dood wilt mijn dog halen,
Verlost mijn uyt dees pijn,
Nu ik met smert,
Van mijn Liefs hert,
Nu moet ik gescheyden zijn.
| |
[pagina 773]
| |
Princes langs een riviere quam,
Daer ik ging wandele vry,
Of 'er mijn soete liefs doode Lighaem,
Quam drijven aldaer voor by,
Hoe heymelijk sou ik haer kussen,
Haer doode wangetjes nog,
En gaen met haer
te gronde aldaer,
En scheyde uyt 's werelts bedrog.
Oorlof nu alle gelijk,
De liefde is heel verblint,
Tot waerschouwing voor Arm en Rijk
Een yder is dit wel verzint,
Hebt gy 'er een liefjen gepresen,
Gelooft geen klappers raed,
Had ik dat gedaen,
Hoord mijn vermaen,
Maer, og lacy nu is 't te laet.
|
|